Theo et Hugo dans le même bateau - het religieuze in verhalen
Ik houd van verhalen. Verhalen die mij raken, verhalen waarin ik bepaalde gevoelens herken, verhalen waarin ik de (ont)worsteling van personages zie, verhalen waarin mensen steeds meer zichzelf zijn. Verhalen over liefde en erotiek.
Gisteren heb ik naar een film gekeken met als titel 'Theo et Hugo dans le même bateau'
Een opmerkelijke film, die zich in realtime afspeelt.
De film begint met een zeer expliciete (bijna pornografische) scene van een homoseksuele orgie, waarin twee jonge mannen elkaar voor het eerst ontmoeten. We volgen hoe deze twee jongemannen samen de seksclub verlaten, elkaar de liefde verklaren en tegelijkertijd met de bittere realiteit worden geconfronteerd omdat ze het onveilig met elkaar gedaan hebben, terwijl één van beide seropositief is. In 5 kwartier zien we vervolgens hoe beide personen worstelen met hun gevoelens, boosheid, verliefdheid. Elkaar aftasten in vertrouwen en wederzijdse verwachtingen.
Voor mij is zo'n film, waarin je geconfronteerd wordt met de rauwe werkelijkheid van erotiek, geilheid en worsteling van gevoelens en zoeken naar een gemeenschappelijke basis, duidelijk een voorbeeld van een verhaal dat voor mij persoonlijk een haast religieuze betekenis krijgt.
Het brengt mij tot een vorm van reflectie over mezelf. In hoeverre ontmoeten mijn levensverhaal en het verhaal in de film elkaar? Hoe denk ik over zaken als anonieme en ogenschijnlijk oppervlakkige seks? Gaat het daar wel echt over? Of zit er een diepere laag onder? En dan zie ik twee prachtige jonge mannen, die in eerste instantie een geil avontuur zochten in zo'n orgie, zich in het verhaal ontwikkelen tot een persoonlijkheid, een mens met gevoelens en een geweten waarbij gezocht wordt naar wederzijdse trouw.
En dan weet ik: ja, hier gaat het over het religieuze: het plaatsen van jezelf in een groter geheel. Het geven van richting en betekenis in je leven, waarbij verhalen een rol spelen. Of het verhaal echt gebeurt is, doet er niet toe. Geloven gaat hier ook niet over over "voor waar" aannemen, maar over vertrouwen, je hart durven toe te vertrouwen.
Mijn wens is, dat meer mensen die strikte religieuze systemen achter zich hebben gelaten, tot het inzicht komen dat de 'onzin' niet ligt in religieuze verhalen als zodanig.
De onzinnigheid zit in de manier waarop deze verhalen worden gebruikt om er een autoritaire geloofsleer uit af te leiden die je voor waar moet aannemen. Van het al dan niet accepteren van deze geloofsopvatting wordt dan je eeuwige zielenheil afhankelijk gemaakt.
Gisteren heb ik naar een film gekeken met als titel 'Theo et Hugo dans le même bateau'
Een opmerkelijke film, die zich in realtime afspeelt.
Voor mij is zo'n film, waarin je geconfronteerd wordt met de rauwe werkelijkheid van erotiek, geilheid en worsteling van gevoelens en zoeken naar een gemeenschappelijke basis, duidelijk een voorbeeld van een verhaal dat voor mij persoonlijk een haast religieuze betekenis krijgt.
En dan weet ik: ja, hier gaat het over het religieuze: het plaatsen van jezelf in een groter geheel. Het geven van richting en betekenis in je leven, waarbij verhalen een rol spelen. Of het verhaal echt gebeurt is, doet er niet toe. Geloven gaat hier ook niet over over "voor waar" aannemen, maar over vertrouwen, je hart durven toe te vertrouwen.
Mijn wens is, dat meer mensen die strikte religieuze systemen achter zich hebben gelaten, tot het inzicht komen dat de 'onzin' niet ligt in religieuze verhalen als zodanig.
De onzinnigheid zit in de manier waarop deze verhalen worden gebruikt om er een autoritaire geloofsleer uit af te leiden die je voor waar moet aannemen. Van het al dan niet accepteren van deze geloofsopvatting wordt dan je eeuwige zielenheil afhankelijk gemaakt.
Reacties
Een reactie posten