Only love survives

Vanavond (dinsdag 14 juni) zag ik het programma Met Open Armen, een programma dat momenteel wekelijks op RTL4 wordt uitgezonden en waarin ouders worden gevolgd die in het proces van adoptie zitten. Deze avond zag ik twee mannen met een wens voor een tweede adoptiekind. Twee jaar geleden hebben Kees en Dominique een zoontje geadopteerd met een bijzonder medisch dossier en ook nu starten ze weer een procedure om een jongen te adopteren met een bijzonder medische achtergrond.

In een wereld die deze week is opgeschrikt door een afschuwelijke aanslag in Orlando in een homoclub, doet het mij goed als ik zie hoe mensen zoveel kunnen liefhebben dat zij hun liefde willen delen door hun gezin uit te breiden en kinderen in hun gezin op te nemen met een bijzondere zorgvraag. Grote daden van liefde en grote daden van haat, misschien wel zelfhaat – wat een groot contrast! 

Wat bezielde Omar Mateen, een Amerikaan met Afghaanse roots, om een club binnen te gaan, waar mensen vrienden ontmoeten, waar mensen de liefde vieren, waar mensen plezier maken, waar mensen zorgeloos elkaar omhelzen, elkaar kussen, elkaar beminnen, om daar mensen in koele bloede neer te schieten, hen te vermoorden? Zo veel jonge mensenlevens verspild, zoveel mensen met nog een toekomst voor zich, zoveel mensen met plannen. Mensen die geliefd waren en liefde te geven hadden. Misschien droomden zij van een huwelijk, misschien hadden zij een kinderwens. Misschien voelde zij zich er simpelweg veilig omdat zij zichzelf mochten zijn, veilig in een omgeving samen met mensen die hen begrepen. 

Was het homohaat? Was het een terroristische aanslag geïnspireerd door extremistisch-islamitisch gedachtegoed? Was het niet in het reine kunnen komen met zijn eigen homoseksualiteit en zijn islamitisch geloof? Meer vragen dan antwoorden en de kans is groot dat we nooit alle antwoorden zullen vinden.

De reacties op internet zijn vaak voorspelbaar: de oorzaak is religie, en dit wordt dan ondersteund met berichten van een homofobe zelfbenoemde pastor die in een ziekelijk filmpje zijn blijdschap uitspreek en het betreurt dat er niet meer doden zijn gevallen. In andere reacties wordt verwezen naar de islam, die gezien wordt als een intolerante ideologie die oproept tot geweld tegen homoseksuelen en transgenders. En ook voor dit standpunt wordt bevestiging gezocht door bijvoorbeeld te wijzen naar de uitspraken van homofobe imams of naar de statistieken die moeten aantonen hoe moslims werkelijk over lhbt's denken.

Andere reacties richten zich op het politieke discours in de Verenigde Staten: er worden discussies gevoerd over de wapenwetgeving en over het immigratiebeleid. Het zoeken naar oorzaken, het zoeken naar een zondebok – het is een bekend mechanisme, maar tegelijkertijd voedt het de angst en verdeelt het de samenleving. 

De aanslag in Orlando maakt me verdrietig. Verdrietig omdat er onschuldig bloed vergoten is. Verdrietig omdat het blijkbaar nog niet vanzelfsprekend is dat ook mensen van hetzelfde geslacht elkaar kunnen liefhebben. Verdrietig omdat het me bewust maakt van mijn eigen kwetsbaarheid en het eigen pijnlijke proces van acceptatie en het losmaken van een religieuze achtergrond waarin voor homoseksuele liefde geen plaats is. Het maakt me ook boos: boos dat het ons blijkbaar nog steeds niet lukt om een inclusieve samenleving te creëren waarin mensen van allerlei achtergronden participeren. Boos op politici die deze aanslag gebruiken voor hun eigen politiek gewin. Boos omdat religie zo'n verdeeldheid veroorzaakte factor kan zijn en mensen kan aanzetten andere mensen te veroordelen en buiten te sluiten.

En toch kies ik ervoor om niet in mijn boosheid en verdriet te blijven hangen. Om niet  zelf de persoon te worden die andere mensen oordeelt op hun religie, hun huidskleur, hun geslacht, hun seksuele voorkeur. Ik kies ervoor om mensen te zien als mensen en ze aan te spreken op hun mens-zijn. Ook als zij afschuwelijke daden doen of deze goedkeuren.

En dan weet ik weer: 

“All our lives we’ve been afraid

Watching the world decline till nothing remains

But in our darkness hour, right before the dawn

The old world dies, the new day is born

 We’re gonna live like it’s our last night alive

And we’re dancing till the morning light

And even if the sun don’t rise

In the end only love survives” 

- Ryan Dolan, Eurovision 2013

Ook al voel ik angst en lijkt de wereld een puinhoop: na de nacht komt altijd weer de dag! En dan besef ik dat ook al worstel ik met de plaats van geloof in mijn persoonlijke leven, en ook al weet ik niet of God bestaat of niet: ik geloof met hart en ziel in het visioen van het komende Rijk van God!

Ik geloof in de veerkrachtigheid van mensen. Ik geloof in de kracht van de lhbt-gemeenschap die in weerwil van verdrukking zich weet te verenigen en roept om liefde en inclusiviteit. Deze week ben ik me meer bewust wie ik ben en waar ik voor zal staan:

Deze week zal ik lachen 

zal ik dansen 

zal ik vrijen

zal ik liefhebben 

zal ik geliefd worden 

want: only love survives!

(eerder gepubliceerd op mijn facebookpagina en in Pink Pearls Magazine)